پژوهشگران آمریکایی در جدیدترین مطالعه خود اظهار کرده‌اند، مکمل‌های غذایی طبیعی خاص، توانایی جلوگیری از بیماری “دژنراسیون ماکولا” که شایعترین علت نابینایی در افراد مسن است را دارند.
به گزارش سیمای وطن و به نقل از اس اف، شایع ترین علت نابینایی در آمریکایی‌های مسن، تباهی لکه زرد یا دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (AMD) است. با این حال طبق نتایج یک مطالعه جدید، این امید وجود دارد که افراد بتوانند روند کاهش بینایی را کاهش دهند.
محققان موسسه ملی بینایی ایالات متحده آمریکا در جدیدترین مطالعه خود، با تجزیه و تحلیل داده‌های جمع‌آوری شده طی ۱۰ سال دریافتند که نسخه اصلاح شده فرمول” AREDS۲” (که حاوی آنتی اکسیدان‌های لوتئین و زآگزانتین است) در کند کردن روند پیشرفت بیماری دژنراسیون ماکولا وابسته به سن موثر است.
به گفته پژوهشگران، بررسی داده‌های ۱۰ ساله تایید می‌کند که فرمول جدید ایجاد شده نه تنها ایمن است، بلکه در کاهش سرعت پیشرفت روند بیماری دژنراسیون ماکولا وابسته به سن نیز بهتر عمل می‌کند.
دژنراسیون ماکولا چیست؟
دژنراسیون ماکولا وابسته به سن یک بیماری تخریب‌کننده چشم است. تباهی لکه زرد یا دژنراسیون ماکولا شایعترین علت نابینایی در افراد مسن است. در این بیماری ماکولا یا لکه زرد تخریب می‌شود. ماکولا قسمت حساس به نور شبکیه و مسئول دید مستقیم و واضح است که برای کارهای دقیق مثل خواندن و رانندگی لازم است. هنگامی که فردی به دژنراسیون ماکولا وابسته به سن مبتلا می شود، سلول‌های شبکیه در ماکولا (بخشی از شبکیه که در دید مرکزی واضح نقش دارد) شروع به از بین رفتن می‌کنند. پس از مرگ مقدار قابل توجهی از سلول‌های شبکیه، فرد شروع به تجربه نابینایی می‌کند. درمان‌هایی برای به تاخیر انداختن یا معکوس کردن از دست دادن بینایی وجود دارد، اما هیچ درمانی برای دژنراسیون ماکولا وابسته به سن وجود ندارد.
مطالعه اولیه که در آن فرمول AREDS مورد بررسی قرار گرفت در سال ۱۹۹۶ انجام شد. پژوهشگران در آن زمان یک مکمل غذایی حاوی ۵۰۰ میلی‌گرم ویتامین سی (C)، ۴۰۰ واحد بین‌المللی ویتامین ای (E)، ۲ میلی گرم مس، ۸۰ میلی گرم روی و ۱۵ میلی گرم بتاکاروتن بود را ابداع کردند.
آنها این مکمل غذایی را بر روی افراد در معرض خطر ابتلا به دژنراسیون ماکولا وابسته به سن آزمایش کردند تا ببینند آیا این مکمل می‌تواند پیشرفت بیماری را از سطح متوسط به سطح دیر شروع شونده تبدیل کند یا خیر. در حالی که نتایج موثر بود، اما دو مطالعه، نگرانی‌هایی را در مورد استفاده از بتاکاروتن نشان دادند و پژوهشگران اظهار کردند برای سیگاری‌ها و کسانی که از فرمول حاوی بتاکاروتن استفاده می‌کنند، خطر ابتلا به سرطان ریه پس از مصرف افزایش می‌یابد.
“امیلی چو” (Emily Chew) نویسنده اصلی این مطالعه گفت: از آنجایی که بتاکاروتن خطر ابتلا به سرطان ریه را برای سیگاری‌های در مطالعه‌های پیشین افزایش داده بود، هدف ما در این مطالعه و در هنگام بررسی AREDS۲ ایجاد یک فرمول مکمل بود که می‌تواند برای هر کسی، خواه سیگاری یا غیرسیگاری موثر باشد. نتایج این داده‌های ۱۰ ساله تایید می‌کند که فرمول جدید نه تنها ایمن‌تر است، بلکه در کاهش سرعت پیشرفت دژنراسیون ماکولا وابسته به سن نیز بهتر است.
آزمایش دوم در سال ۲۰۰۶ انجام شد. در فرمول جدید AREDS۲ مقدار ۱۰ میلی‌گرم لوتئین و ۲ میلی‌گرم زآگزانتین جایگزین بتاکاروتن شد. لوتئین و زآگزانتین هر دو آنتی‌اکسیدانی هستند که فعالیت شبکیه را افزایش می دهند. این گروه از محققان افرادی را برای دریافت هر دو فرمول انتخاب کردند و ایمنی و اثربخشی آن را در کاهش سرعت پیشرفت دژنراسیون ماکولا وابسته به سن آزمایش کردند. اگرچه به دلایل ایمنی، فقط افراد غیرسیگاری یا افرادی که سیگار را ترک کرده بودند، فرمول بتاکاروتن AREDS را مصرف کردند، اما بررسی این مطالعه به مدت پنج سال ادامه یافت. پس از آن زمان، محققان دریافتند که جایگزینی بتاکاروتن با لوتئین و زآگزانتین خطر ابتلا به سرطان ریه را افزایش نمی‌دهد. علاوه بر این، فرمول جدید مکمل غذایی خطر پیشرفت دژنراسیون ماکولا وابسته به سن را تا ۲۶ درصد کاهش داد.
مطالعه جدید که توسط پژوهشگران موسسه ملی بینایی ایالات متحده آمریکا انجام شده است، ادامه کارآزمایی AREDS۲ در سال ۲۰۰۶ بود. آنها ۳۸۸۳ نفر از ۴۲۰۳ شرکت کننده اولیه را برای پنج سال دیگر پیگیری کردند تا ببینند که دژنراسیون ماکولا وابسته به سن چگونه پیشرفت کرده و آیا آنها به سرطان ریه مبتلا شده‌اند یا خیر.خوشبختانه، افرادی که از مکمل اصلاح شده با لوتئین و زآگزانتین استفاده کرده بودند، خطر افزایش ابتلا به سرطان ریه را نداشتند. همچنین در این افراد در مقایسه با شرکت‌کنندگانی که در ابتدا فرمول بتاکاروتن مصرف می‌کردند، ۲۰ درصد کاهش خطر پیشرفت دژنراسیون ماکولا وابسته به سن وجود داشت.
دکتر چو تأکید کرد: این نتایج تأیید کرد که تغییر فرمول از بتاکاروتن به لوتئین و زآگزانتین انتخاب درستی بود.
یافته‌های این مطالعه در مجله “JAMA Ophthalmology” منتشر شده است.
انتهای پیام
