یادداشت | یک تصمیم ساده، یک پیام بزرگ؛ غفلت فدراسیون فوتبال و کانون مربیان فوتبال از حرکت ارزشی خلیفهاصل
فوتبال ایران سالهاست درگیر صحنههایی است که بیشتر از آنکه به یادماندنی باشند، آزاردهندهاند؛ از گفتوگوهاینسنجیده مقابل دوربینها تا حرکات تحریکآمیز درون زمین، از نفرتپراکنیهای مجازی تا فریادهایی که بهجای تاکتیک،داور و مسئول برگزاری را نشانه میرود. اتفاقاتی که آرامآرام مرزهای اخلاق را در مستطیل سبز به عقب راندهاند و آنقدرتکرار شدهاند که حساسیت جامعه نسبت به آنها کاهش یافته است.
در چنین فضایی، یک رفتار کوچک اما معنادار میتواند کارکردی بزرگ داشته باشد.
امیر خلیفهاصل، سرمربی استقلال خوزستان، در دقایق پایانی بازی با فولاد، تصمیمی گرفت که شاید از منظر تاکتیکیعجیب به نظر برسد اما از زاویه فرهنگ و تربیت، بسیار روشن و قابل دفاع بود:
او با وجود تمام تعویضهای انجامشده، حجت احمدی—بازیکن جوان تیمش—را از زمین بیرون کشید تا پیام روشنیبدهد؛ در کنار تکنیک، اخلاق هم بخشی جداییناپذیر از فوتبال حرفهای است.
خلیفهاصل میتوانست چشم بر بدرفتاری بازیکن ببندد، نتیجه را اولویت بگذارد و توضیحی هم ندهد. اما انتخاب اوچیز دیگری بود:
یاد دادن احترام، حتی در لحظهای که تیمش برای امتیاز میجنگید.
در فوتبالی که در آن بارها شاهد رفتارهایی برخلاف ارزشهای حرفهای بودهایم—از مصاحبههای تند چهرههای مطرحگرفته تا واکنشهای نسنجیده برخی بازیکنان و حتی رفتارهای پرخاشگرانه روی نیمکت بعضی تیمها—این حرکتِآگاهانه یک مربی میتواند آغاز یک گفتوگو درباره مسئولیتپذیری باشد.
نکته مهم اینجاست:
وقتی فدراسیون فوتبال نسبت به تصاویر فضای مجازی و حاشیههای لحظهای واکنش نشان میدهد، چرا نسبت به یکرفتار ارزشمند و تربیتی سکوت میکند؟
چرا کانون مربیان که باید تریبون ترویج استانداردهای حرفهای باشد، این تصمیم را شایسته توجه نمیداند؟
چرا ما از تخلف فیلم میبریم اما از فرهنگسازی نه؟
تقدیر از یک مربی بهخاطر تصمیم اخلاقی، تنها تشویق یک شخص نیست؛
ارسال پیام به تمام فوتبال ایران است:
رفتار حرفهای دیده میشود، اخلاق ارزش دارد، و کسی که برای تربیت و فرهنگ هزینه میدهد تنها نیست.
در روزگاری که بیاخلاقیها دیده میشوند چون پر سروصدا هستند، خوب است که رفتارهای درست را نیز بلندترببینیم؛
تا شاید کمکم وزن صداها تغییر کند.
تصمیم خلیفهاصل یک پیروزی در جدول نبود، اما میتواند یک برد ارزشمند در جدول فرهنگ فوتبال ایران باشد.
🖋️ علیرضا صدرایی
