سه پایه پاشاهی سفالی مینا کاری شده

سه پایه پاشاهی سفالی مینا کاری شده

میناکاری یا میناسازی یک هنر اصیل و کاملا ایرانی می باشد که قدمتی در حدود ۵۰۰۰ ساله دارد و حتی می توان میناکاری را روی فلزاتی همچون طلا و نقره نیز انجام داد. فلز طلا تنها فلزی است که در هنگام ذوب شدن مینا مثل سایر فلزات اکسید نمی شود و برای همین است که می توان هر طرحی را روی این فلز پیاده کرد در حالی که فلزاتی همچون همچون مس و نقره این چنین نیستند.
مینا از ترکیبات اکسید فلزها و همچنین چند گونه نمک که در دمای بالا هستند، به وجود می آید. در این روزها در ایران کانون تولید میناکاری در شهرهای مختلف وجود دارد که در شهرهای مختلف میناکاری بر روی ظروف سفالین انجام می شود که در نوع خود بی نظیر است و استادان برجسته ای مشغول خلق این آثار می باشند.

میناکاری روی سفال توسط هنرمندان لالجین (پایتخت سفال ایران) و با الهام گرفتن از لعاب کاری و نقاشی های اسلیمی و تذهیبی که بر روی کاشی های مساجد و اماکن متبرکه انجام می شده، نشأت گرفته و امروزه به عنوان یکی از صنایع دستی اصیل و زیبا طرفداران بسیاری پیدا کرده است. آغاز کاربرد مینا را به دشواری می توان مشخص کرد، لیکن روش مینایی از دوران باستان مورد استفاده بوده است. در دوران هخامنشی آجرهای مینایی با لعاب قلیایی در آپادانای شوش یافت شده که هم اکنون نمونه هایی از آن در موزه لوور پاریس نگهداری می شود. در این روش اولین مرحله پخت ساخت بدنه است که سفالگران امروزی به آن بیسکوئیت می گویند، پس از آن نوبت به طرح انداختن روی سفال توسط قلم سیاه می رسد، سپس با رنگهای لعابی داخل طرح ها را پر می کنند و دومین مرحله پخت انجام شده و ظرف مورد نظر در کوره پخت قرار گرفته و پس از گذشت ۲۴ ساعت از کوره خارج و آماده عرضه می شود.