به گزارش گروه علم و آموزش سیمای وطن از وبگاه سای تِک دِیلی (SciTechDaily)، کشاورزی ستون فقرات سیستم تولید غذا در جهان به‌شمار می‌رود. به‌تازگی، مقاله‌ای در ماهنامه PLOS Biology منتشر شده است که به موضوع افزایش سرمایه‌گذاری در سیستم‌های پرورش جلبک‌های آبزی به‌عنوان وسیله‌ای برای تأمین نیازهای تغذیه‌ای و در عین حال کاهش ردپای زیست‌محیطی تولید غذا می‌پردازد.
چارلز اچ. گرین (Charles H. Greene) و فرایدِی هاربر (Friday Harbor) از پژوهشگران دانشگاه واشنگتن، و سِلینا اِم. اِسکات‌بوچلر (Celina M. Scott-Buechler) از دانشگاه استنفورد در آمریکا نویسندگان این مقاله هستند که در ۱۷ اکتبر (۲۵ مهر) منتشر شده است.
افزایش تولید کشاورزی و شیلات به منظور پاسخ به تقاضای مصرف‌کنندگان، اثراتی زیانبار بر اقلیم، کاربری زمین، منابع آب شیرین و تنوع زیستی دارد. نویسندگان این مقاله پیشنهاد می‌کنند آبزی‌پروری دریایی بر انتهای زنجیره غذایی یعنی جلبک‌ها متمرکز شود. این امر علاوه بر کاهش ردپای زیست‌محیطی می‌تواند به طور بالقوه به تقاضای رو به رشد برای مواد غذایی مغذی سیستم غذایی فعلی پاسخ دهد.
ریزجلبک‌ها (جلبک‌های میکروسکوپی که هم در آب شیرین و هم آب دریا یافت می‌شوند) می‌توانند مقادیر زیادی از پروتئین و اسیدهای آمینه ضروری را علاوه بر سایر ریزمغذی‌ها، مانند ویتامین‌ها و آنتی‌اکسیدان‌ها فراهم کنند. علاوه بر این، صنعت آبزی‌پروری مبتنی‌بر ریزجلبک‌های دریایی به زمین‌های قابل کشت و آب شیرین نیاز ندارد و آب شیرین و زیست‌بوم‌های دریایی را به‌وسیله رواناب کود آلوده نمی‌کند.
به گفته نویسندگان، مشکلات مالی بسیاری پیش روی صنعت جدید آبزی‌پروری مبتنی‌بر ریزجلبک‌های دریایی وجود خواهد داشت؛ زیرا قبل از اینکه فناوری‌هایش به بلوغ کامل دست یابند، باید صنایع فعلی را برای سهم بازار به چالش بکشد. نقش آتی راه‌حل‌های مبتنی‌بر جلبک در دستیابی به امنیت غذایی جهانی و پایداری زیست‌محیطی به اقدامات امروزی دولت‌ها بستگی دارد.
گرین می‌افزاید: کشاورزی ستون فقرات سیستم تولید غذای جهانی امروزی را تشکیل می‌دهد. با این حال، پتانسیل آن برای برآوردن نیازهای غذایی جهان تا سال ۲۰۵۰ محدود است. ریزجلبک‌های دریایی می‌توانند به پرکردن شکاف تغذیه‌ای پیش‌بینی‌شده کمک کنند و به صورت هم‌زمان پایداری کلی محیط زیست و سلامت اقیانوس‌ها را تأمین کنند.
