به گزارش گروه علم و آموزش سیمای وطن از تارنمای خبری اینورس، تحقیقات جدید که در نشریه Nature Climate Change منتشر شده، تأیید کرده است که ذوب شدن یخ‌های گرینلند به افزایش حداقل ۲۷ سانتی‌متری سطح آب اقیانوس‌ها کمک می‌کند، حتی اگر به طور جمعی مصرف سوخت‌های فسیلی فوراً متوقف شود.
ما به “نقطه بی بازگشت” رسیده ایم و چیزی که اوضاع را بدتر می کند این است که این محافظه کارانه ترین برآورد است، زیرا تنها سهم توده یخی گرینلند لحاظ شده است. پیش‌بینی‌ها همچنین تأیید کرده‌اند گرمایش کلی زمین از برآوردهای اولیه فراتر رفته است و اگر اقدامات جدی بلافاصله اتخاذ نشود، هزاره سختی پیش رو خواهیم داشت.
رابطه بین دانش اقلیمی و سیاره ای بسیار مهم است و این دو رشته اغلب با هم تلاقی دارند. به عنوان مثال، وقتی کشف شد که در مریخ آب وجود داشته است، دانشمندان سیاره‌شناسی توانستند ویژگی‌های صخره‌هایی را شناسایی کنند که فقط می‌توانستند در اثر تماس با آب به وجود آمده باشند.
همین گونه، گسترش ماهواره‌های ارتباطی و علوم مداری به دانشمندان هواشناسی و سیاره‌شناسی کمک کرده است تا شناخت بهتری از تغییرات گسترده در سطح زمین، از جمله تغییرات عمده در اقیانوس‌ها داشته باشند. جمع آوری چنین حجم عظیمی از داده ها پیش از این هرگز امکان پذیر نبوده است، حتی با مشاهدات چند نسلی، زمانی که تغییرات در سطح زمین از طریق اندازه گیری ها و عکاسی طی چندین دهه رصد شد.
پیش‌بینی تاثیر ذوب یخ‌ها در بالا آمدن سطح آب اقیانوس‌ها
اگرچه تحقیقات تاریخی مبتنی بر مدل‌های رایانه‌ای است که از داده‌ها برای تهیه مدل‌های احتمالی برای آینده استفاده می‌کند، گنجاندن داده‌های ماهواره‌ای در مطالعه جدید پیش‌بینی بسیار بدتری را نسبت به آنچه قبلاً پیش‌بینی شده بود، نشان داده است.
داده‌های ماهواره‌ای نابودی یخ ها در گرینلند را بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۹ اندازه‌گیری کرده و اندازه‌گیری‌های دقیق‌تری نسبت به گذشته فراهم کردند. این نتایج به دانشمندان این امکان را داده است که ذوب واقعی توده یخی را با درنظر گرفتن عواملی مانند بارش برف اندازه گیری کنند.
اگرچه درک اثرات بلندمدت افزایش سطح آب دریا در مناطق دور از سواحل دشوار است اما تخمین زده می شود که ۶۰۰ میلیون نفر در مناطق ساحلی زندگی می کنند که ارتفاع آنها کمتر از ۱۰ متر بالاتر از سطح دریا است و همه آنها به زودی در معرض خطر قرار خواهند گرفت.
جیسون باکس از سازمان ملی زمین‌شناسی دانمارک و گرینلند (GEUS) که هدایت این مطالعه را به عهده داشته، تأیید کرد که تخمین‌های کنونی هنوز حداقلی هستند. او پیش‌بینی می‌کند که حتی با محافظه‌کاری، در قرن آینده شاهد افزایش دو برابری این اعداد خواهیم بود.
دلیل این امر این است که تحقیقات فقط گرمایش جهانی را در نظر گرفته است. اما راه های بسیار دیگری وجود دارد که حاشیه های صفحات یخی می توانند در مناطق دیگر به دلیل طیف وسیعی از عوامل مختلف ذوب شوند. بنابراین، اگرچه این مطالعه جدید روش دقیق تری برای تخمین ذوب یخ ها در آینده (و افزایش سطح دریاها) ارائه کرده است، اما جدول زمانی مشخصی ارائه نمی کند.
نجات دنیا نیازمند اقدامی سریع
از نظر تغییرات اقلیمی و گرمایش جهانی، اصطلاح “نقطه اوج” برای توصیف “نقطه بدون بازگشت” استفاده شده است. این نقطه ای است که بحران ها ممکن است تصاعدی و غیرقابل توقف شوند. این مطالعه موید آن است که ما در این نقطه قرار داریم.
ویلیام کولگان از موسسه زمین شناسی دانمارک و گرینلند گفت: این پدیده چه در ۱۰۰ سال آینده چه ۱۵۰ سال دیگر، در راه است. افزایش سطح آب دریا به دلیل خط سیر اقلیمی که در آن قرار داریم، در حال افزایش است.
اما کولگان همچنین به یک راه حل ممکن اشاره می کند، مشروط بر اینکه اقدام سریع انجام شود.
تفاوت بین ۷۸ سانتی‌متر و ۲۷ سانتی‌متر نشان‌دهنده تفاوتی است که می‌توان از طریق اجرای توافق‌نامه پاریس ایجاد کرد. هنوز فضای زیادی برای به حداقل رساندن آسیب وجود دارد.
از آنجا که یخچال‌ها و صفحات یخی در مناطق کوهستانی، از جمله قطب جنوب، در حال ذوب شدن هستند، اقدامات قاطع و سریع ممکن است حداقل حوادث فاجعه‌بار مرتبط با اقلیم را کاهش دهد.
به گفته گیل وایتمن در دانشگاه اکستر، نادیده گرفتن نتایج این مطالعه جدید برای همه رهبران تجاری و سیاستمدارانی که نگران آینده بشریت هستند، سخت است. این یک خبر بد برای نزدیک به ۶۰۰ میلیون نفری است که در مناطق ساحلی در ارتفاع کمتر از ۱۰ متر از سطح دریا در سراسر جهان زندگی می کنند. با افزایش سطح آب دریاها، این افراد به طور فزاینده ای آسیب پذیر خواهند شد و این امر تقریباً یک تریلیون دلار ثروت جهانی را تهدید می کند.
کشاورزان نیمکره جنوبی زمین در تابستان های خشک شاهد حریق خواهند بود. در این مرحله منصفانه است که بگوییم گرمایش جهانی “مشکل همگانی” است. دیگر بحث «اگر» نیست، بلکه «چه زمانی» بیشتر مطرح است و چگونه می‌توانیم تغییرات آتی را که در انتظار همه ماست، کاهش دهیم.
